De Doubs 2013
Om de verjaardag van Jorg te vieren zijn we naar Septfonaines gereden. Ach ja 35.
Hiermee haalt hij toch de gemiddelde leeftijd van de groep iets naar beneden.
Dat dan weer wel.
Om de verjaardag van Jorg te vieren zijn we naar Septfonaines gereden. Ach ja 35. Hiermee haalt hij toch de gemiddelde leeftijd van de groep iets naar beneden. En dat stellen we op prijs. Want sommige onder ons kunnen de cijfers omdraaien en zelfs dan is het nog niet genoeg. Deze vlieger gaat op voor allebei de Paulen. Paul Meeuwisse is net iets ouder dan Paul Zwiers zodat de eerste door de laatste nu wordt aangesproken met senior. Jorg mag dan wel 35 worden maar hij moet nog maar afwachten of hij het net zo lang vol gaat houden als wij. Iets voor middernacht is de groep compleet. Jorg is er dan zelf ook. We horen dat Arjan thuis al weer wat opgeknapt is. Hij had eigenlijk ook hier moeten zijn.
Er is een grote Weber bbq. Hans heeft de eerste avond heerlijk voor ons gekookt zodat de mannen vinden dat nu de bbq aan de beurt is. We kunnen droog op het overdekte terras zitten en senior is Weber specialist. Hij bakt het ene na het andere overheerlijke lapje voor ons. Het kan gewoon niet op. Als je goed keek zag je hier en daar zelfs een slablaadje voorbij komen. Er is net iets te weinig vlees. Niet voor deze avond maar om een tweede keer van te bbqen. Morgen gaan we uit eten dus moet er vlees bijgehaald worden voor de laatste dag. Op mijn verzoek wordt er ook een zakje sla meegebracht. Dit wordt me letterlijk in de schoot geworpen met de mededeling ‘dit wilde jij geloof ik’. Eén zakje sla voor 9 personen lijkt wel weinig maar er is weer zoveel vlees dat niemand nog meer sla op had gekund. Dat dan weer niet.
Het huis is uitstekend geschikt voor grotere groepen. Beneden is er een aparte kamer met douche voor mij en voor de rest zoeken ze het boven maar uit met die stapelbedden. Er is een grote koelkast waar genoeg vlees en bier in kan. Je kunt buiten eten als het regent. Het alarm gaat af als er gedoucht wordt en dan duiken er altijd een paar mannen in de meterkast. 
Het alarm loeit meestal nog even door totdat het per ongeluk uitgaat. ’s Nachts staan er verschillende aggregaten aan, zodat het net lijkt alsof er iemand snurkt. Het is weken lang helemaal droog geweest in het gebied en uitgerekend de eerste nacht gaat het regenen. Je mag dan wel beschikken over een droog terras, regen is nooit gunstig voor de grotcondities. En zeker niet in de Doubs. De eerste dag gaat het nog prima maar de tweede dag is het op veel plaatsen al niet meer te doen. Dan kun je kiezen of je naar de volgende lokatie gaat om te kijken of het daar mogelijk wel lukt, eventueel in Zwitserland, of je neemt een alternatief plan. 
Wim, die helaas vanwege zijn voet niet mee kon, had ons een beschrijving gegevens van een droge grot, de Gouffre des Ordons. Via een klein weggetje, iets van een manege en woorden als doodlopend, een weiland en schuin door het bos zou het heel gemakkelijk te vinden zijn. Met vermoedelijk Lambert coördinaten, een verouderde ING kaart en een ontbrekende GPS die Jorg ooit had zijn we op zoek gegaan. Het bospad zorgt na een tijdje voor stinkende koppelingsplaten en we blijken verkeerd te zitten. Terug naar iets van een manege, ons houvast. Via een ander bospad komen we op een open plekje en gaan we te voet verder het bos in.
Na tig andere dolines zonder hekje ( de onze is afgesloten met een hekje ), gaan we terug naar de open plek. Een stukje verder op staat een auto met de kofferbak open. Ruud ziet het onmiddellijk. Speleo’s. Sleepzakken en laarzen waren zichtbaar. Het bleken vier Britse speleo’s te zijn die ook van plan zijn om de Ordons te gaan doen. En om een lang verhaal kort te maken, het was een schitterende grot! Dat dan weer wel.
Omdat het de volgende dag prachtig weer is, gaan we een via ferrata doen. Dit had ik nog nooit eerder gedaan. Onder het motto ‘there is a first time for everything’ ging ik mee. Je kunt heel eenvoudig beginnen en dan de moeilijkheidsgraad opvoeren. Wat is dit leuk zeg. Ik had het gewoon niet moeten doen. Weer iets wat ik leuk vind kan ik er eigenlijk niet bij hebben. Mijn survivalruns heb ik al met pijn in het hart laten vallen en nu dit. Zitten we daar in het zonnetje, helemaal omhoog geklommen van het uitzicht te genieten met een mandarijntje. Verschrikkelijk gewoon. De anderen hebben er blijkbaar geen last van. Die wisten al hoe leuk het zou zijn en ze hadden me gewaarschuwd.
’s Avonds in het huisje worden er foto’s uitgewisseld. Je weet wel hoe dat gaat. ‘Zet jij dan deze even hierbij en dan die allemaal weer daarop? O, heb jij die nog, die was ik kwijt.’ Gelukkig heb ik dan ineens een helpdesk van 8 mannen aan tafel en komen de tips van alle kanten naar je hoofd gevlogen zodat uiteindelijk iedereen van alles wat aan plaatjes heeft. Het huisje heeft ook wifi. Na het toetje gaan de schermpjes aan en wordt er druk overheen geveegd. Hoe het weer thuis is, wie wat op facebook heeft gezet, wie daar weer op gereageerd heeft en dat het buiten ook regent ja. En dat allemaal tussen de biertjes door. Ik had in tussentijd twee manden weg kunnen strijken.
Hoe dan ook, Jorg is 35. We hebben weer een super gezellige tijd gehad!! En we hebben toch wel een aantal leuke duiken kunnen maken ook al zijn niet alle plannen doorgegaan. Er is een droge grot en een toeristische grot bezocht. Paul junior is hier waarschijnlijk nog steeds razend enthousiast over. Over de via ferrata zullen we het niet meer hebben. En de volgende keer gaan we weer gewoon naar de pizzeria in plaats van de Indier. Dat dan weer wel.
José