Mijnduiken in Dresden

Mijnduiken in de buurt van de historische stad Dresden.

MIJNDUIKEN IN DRESDEN



We vonden het zelf ook wel vreemd toen we werden uitgenodigd om in Dresden te komen grotduiken. In die omgeving kenden wij geen enkel “onderkomen” en dat maakte ons erg nieuwsgierig.
Zodoende vertrokken Erik en ik op een vrijdagmiddag richting Duitsland overigens zonder uitgebreide informatie over de duikplaats behalve dat we gingen duiken in een mijn tot maximaal 40 meter diep. Hierop voorbereid zouden we proberen om alles vooral rustig op ons af te laten te komen. In werkelijkheid waren we zo enthousiast dat we daardoor nogal ongeduldig waren. Helaas waren de files tussen Keulen en Dresden zodanig dat de heenreis van ongeveer 700 kilometer ruim tien uur heeft geduurd. Door werkzaamheden aan de weg op verschillende plaatsen. Het uitzicht was wel mooi hoor, totdat het donker werd.



Eenmaal op de plaats van bestemming werden we gastvrij ontvangen in een zeer fraaie villa die eigenlijk geen hotel was maar een studiehuis. Er vinden hier bijvoorbeeld verschillende soorten cultuuruitwisselingen plaats door studenten met name uit Tjechië. Daarom zijn er niet alleen 33 slaapplaatsen en een eetzaal met bar maar is er ook een uitgebreide bibliotheek met alle mogelijke cultuurhistorische boeken en literatuur. Alleen hier al zou je jezelf dagen kunnen vermaken. Het huis heeft vier verdiepingen en de badkamer op de tweede verdieping is zeker dertig vierkante meter groot met een gigantische badkuip, een douche en een massagedouche, twee vaste wastafels en een toilet. Alles betegeld in het groen.
Dan is er nog een uiterst modern ingerichte conferentiezaal en voor muziekliefhebbers een muzieksalon met vleugel. Met zijn hoge plafonds en keurig verzorgd interieur is deze villa een heel aparte slaapgelegenheid.
Er zaten zo’n twaalf mensen aan tafel toen we de ontbijtzaal binnen wandelden. Op onze vraag wie van hen de duikers waren kregen we als antwoord “ wir allen “. Duikers uit Oostenrijk en Duitsland. Ook zouden er nog een aantal Duitse duikinstructeurs rechtstreeks naar de duikplaats komen. Volgens onze Oostenrijkse grotduik instructeur was de mijn waar wij zouden duiken groot genoeg voor “die ganze Gruppe”. Nu kenden wij wel een heel aantal Belgische mijnen maar deze zouden stuk voor stuk te klein zijn voor zoveel duikers. Wat ons te wachten stond was dus een mijn van mega formaat!



De ruimte in de mijn is inderdaad zo groot dat je er zelfs met auto’s in kunt rijden tot aan het water dus geen gesjouw met kruiwagens. Vanaf de ingang van de mijn tot de duikplaats is het vijf minuten lopen verplicht met een helm op. De duikstek bevindt zich dus echt binnen in de mijn waar verlichting is aangebracht zodat we niet alles met hoofdlampjes hoeven te doen. De plaats waar wij ons omkleden is een soort zaal en heeft de afmetingen van een middelgrote kerk. Door de niet al te overdreven verlichting hangt er een heel speciale sfeer. Het is er nogal vochtig bij een temperatuur van ongeveer veertien graden. Het water ziet er kraakhelder uit. Het zicht is zeker 25 meter maar volgens Peter, de eigenaar van de mijn, niet op zijn best. Het zicht is meestal wel 40 meter. Zoals in alle mijnen is de watertemperatuur ongeveer zeven graden. In deze mijn wordt alleen in de winter gedoken omdat de waterstand in de zomer te laag is. De mijn staat namelijk via een pomp in verbinding met een zwembad. Het water uit de mijn wordt gefilterd voordat het in het zwembad wordt gepompt. Als de waterstand laag is en er wordt gedoken waardoor stof opdwarrelt dan komt er veel meer zand in de filters dan bij hoge waterstand. Door te veel zand raken de filters verstopt en kan het zwembad niet bijgevuld worden.



In Miltitz vlakbij Dresden is er in het verleden jarenlang door de Russen gezocht naar leisteenolie. Door deze graafwerkzaamheden ontstonden indrukwekkende tunnels en grote zalen. Gedurende de oorlog ging het graven gewoon door onder leiding van de Duitse krijgsmacht. Tijdens het graven kwam het grondwater op en werden er pompen geplaatst om te voorkomen dat alles onder water zou lopen. Er is echter nooit leisteenolie gevonden. Op een bepaald moment werden de werkzaamheden in de mijn gestaakt omdat het resultaat uitbleef en toen werden ook de pompen stilgezet. Het gevolg was dat het ondergrondse gedeelte van de mijn onderwater is gelopen en nu als schitterende grotduik lokatie beschikbaar is.



Erik en ik krijgen Ollie als gids. Hier zijn wij reuze blij mee want Ollie is een ervaren duiker en bovendien kent hij deze mijn als zijn broekzak. Ollie duikt met een rebreather, een halfgesloten systeem. Een gesloten systeem is overigens het meest ideaal omdat het geen luchtbellen produceert die sediment van het plafond los kunnen maken. In een afgesloten ruimte is dit uiteraard een belangrijk voordeel. Er volgt een volledige uitleg over zijn rebreather voordat we het water ingaan. Wij duiken dit weekend met open circuit. Dan komt het moment dat we het hoofd onder water dompelen. Wat een zicht! We volgen de dikke vaste lijn en Ollie onze gids zwemt heel rustig met een keurige frogkick voor ons uit. Het is een lust voor het oog om een duiker zo relaxed met een beperkte luchtbellenbaan voor je uit te zien zwemmen. Via een grote ruimte komen we op een diepte van 6 tot 8 meter en volgen een kleinere gang. Het zicht doet me denken aan Mexico. We volgen de gang met allerlei bochten tot het einde van de dikke vaste lijn. We draaien om en leggen een lijn in een andere gang van ongeveer dezelfde afmeting, ik schat de diameter 2 bij 2 meter. Vierkante gangen want een mijn is door mensenhanden gevormd en daardoor wezenlijk verschillend van natuurlijke grotten. We draaien weer om en nemen een kijkje in een ander deel van de mijn maar nu ietsje dieper. Er zijn vele aftakkingen die ook wel weer met elkaar in verbinding staan maar als je hier voor het eerst duikt is het een doolhof. Ollie geeft aan dat het tijd is om terug te gaan en op dat moment voel ik dat mijn handen kouder worden. Als we boven komen hebben we bijna een uur gedoken. De tijd is omgevlogen. Wij zijn razend enthousiast en Ollie belooft dat we de volgende duiken verder en dieper kunnen.
Nadat je weer opgewarmd bent kan er een tweede duik gemaakt worden.
Je hebt dus minstens een dubbel 10 en een 10 liter stagebottle nodig om twee duiken te kunnen maken. Je kunt niet vullen tussen de duiken door.

Tijdens de duiken die volgen komen we uit in gangenstelsels op 40 meter diep met een hele grote zaal van waaruit een onderwater trap naar een hoger gelegen gedeelte loopt.

Af en toe komen we andere duikers tegen maar dat is vooral op de ondiepe stukken meer in de buurt van de uitgang. Langzaam maar zeker krijgen we enigszins inzicht in het labyrint.
Er is meer dan 375 meter gangenstelsel aan de ene kant en 100 meter de ander richting uit. De mijn is 65 meter diep maar onze luchtduiken zijn beperkt tot 40 meter. Onze decompressie tijd maken we vol door in een gang te duiken op 6 meter diepte zodat we niet passief in het koude water hoeven te hangen.
En zo vinden er vier duiken plaats verdeeld over twee dagen.

Op zondagmiddag na de laatste duik gaat iedereen huiswaarts behalve wij.
Aangezien Dresden een bijzondere stad is hebben wij hier een dagje extra voor gereserveerd. Zodoende parkeren wij op maandagochtend al vroeg de auto in een parkeergarage in het centrum van Dresden.

Dresden was twee eeuwen lang een stedenbouwkundig kunstwerk van barokgebouwen aan de rivier de Elbe. De bouw van deze stad begon rond 1700 en was halverwege de 18e eeuw voltooid. Dit gebeurde door veelal Italiaanse architecten en beeldend kunstenaars.
Er werden paleizen gebouwd aan de Brühlsche Terrasse, de Semperopera werd gebouwd en de Hofkirche met een prachtige toren. Maar bovenal de Frauenkirche waardoor Dresden zich kon meten met de Pieterskerk in Rome en de dom in Florence. Hierdoor veranderde de stad in een Florence aan de Elbe, een indrukwekkend panorama vanaf de overkant van de rivier gezien.
Op 13 februari 1945 werd Dresden gebombardeerd door de Britse Royal Air Force. Aanvankelijk bleef de Frauenkirche overeind waardoor de kerk als een toevluchtsoord werd gebruikt. Kort daarop kwam een tweede aanval van de Britten en deze keer werd de Frauenkirche platgegooid waardoor er veel slachtoffers vielen. Er vielen brisantbommen, luchtmijnen en containers met brandbommen waardoor een vuurstorm ontstond. Deze vuurstorm veroorzaakte eveneens veel slachtoffers.
Later is de stad nog bestookt door aanvallen van de US Air Force. Niet alleen het aantal slachtoffers was gigantisch maar ook de ravage en de schade. De hele stad was verwoest. En dat in 40 minuten tijd zo’n elf weken voor het einde van de oorlog. De ruïne van de Frauenkirche werd verheven tot symbool van de zinloosheid van vernietiging en tot een symbool van hoop. In 1989 meteen na de val van de muur werd het initiatief genomen om de Frauenkirche weer op te bouwen in de oorspronkelijke staat met gebruik van alle originele stenen die nog bruikbaar waren. Dit kon pas gebeuren na de DDR tijd met behulp van particuliere giften en de Dresdner bank.
Het is de bedoeling dat de wederopbouw van de kerk in 2006 wordt voltooid en op het moment dat wij door de stad wandelen zien we nog wel wat bouwplaatsen en staat er nog veel in de steigers. Er wordt hard gewerkt en er is al heel veel gerealiseerd. Ook de Frauenkirche zelf is klaar maar de grond eromheen is nog niet af.
Wij vonden de stad zeer de moeite waard om te gaan bekijken en er zijn vele interessante musea onder andere op het gebied van schilderkunst.




Duikers die in het bezit zijn van een grotduik brevet ( IANTD, NACD, NSS/CDS ) en interesse hebben om ook eens te duiken in de mijn bij Dresden kunnen zich hiervoor aanmelden via de website.
Wij kunnen een lang weekend organiseren met twee duikdagen.
De eigenaar van de mijn zal een eerste duik laten maken in een steengroeve vlakbij Dresden om te beoordelen of hij je in de mijn toelaat. Dit uiteraard in verband met de veiligheid maar ook met betrekking op het veroorzaken van stof wat het duikplezier voor de anderen verstoord. De kosten voor de overnachtingen zijn 35 euro per nacht per persoon en de duiken kosten 35 euro per duik.


José de Veer