Mexico Sak Aktun

Het is niet goedkoop maar we doen het. De fotoshoot met Steve Gerrard.
Voor niets gaat tenslotte alleen de zon op, en dat merken we hier in Mexico
al vroeg in de ochtend. Voor Joost en voor mij is het tevens onze laatste grotduik.
Dit klinkt dramatisch maar onze vakantie is bijna ten einde.

Je verwacht dat een professionele fotograaf als Steve Gerrard met een enorme camera aan het werk gaat, maar het is een nikonos vijf. Er zitten wel twee gigantische flitsers op, kompleet uit verhouding met de afmeting van de camera zelf. We hebben een slaveflitser op onze duikflessen gekregen om de achtergrond te belichten.
Dan krijgen we enkele adviezen die het resultaat ten goede zullen komen. We moeten voor elke foto controleren of de ademautomaat niet scheef in de mond hangt want dat ziet er onnozel uit. Daar let je normaal gesproken nooit op. Bellen mogen ook niet. In het blauwe kunnen ze speciale effecten hebben maar een grotomgeving achter de bellen ziet er vertekent uit.

We spreken af dat we een circuit duiken. Dat houdt in dat we niet halverwege omdraaien en dezelfde weg terug volgen, maar dat we de lijn verder volgen en een ronde maken waarbij we op hetzelfde punt uitkomen als waar we gestart zijn.
Eigenlijk mag je een circuitduik niet in een keer maken als je de weg niet kent. Je moet dan een eerste duik maken en je omkeerpunt op de lijn markeren, daarna een tweede duik maken in de andere richting waarbij je de markering van de eerste duik tegen moet komen voordat je eenderde van je luchtvoorraad hebt verbruikt. Pas dan weet je zeker dat je genoeg lucht hebt om het circuit rond te kunnen zwemmen en dat de lijn er ligt.
Als er stroming staat zul je die factor mee moeten nemen in het bepalen van de haalbaarheid van het circuit, afhankelijk van de stroomsterkte en de stroomrichting.
In ons geval maken we deze duik dus als een zogeheten trust-me duik waarbij we er volledig op vertrouwen dat het circuit haalbaar is omdat Steve dat zegt. De duik zal ongeveer anderhalf uur duren.



Steve vertelt dat hij graag even in de cenote wil kijken die zich bevindt op twintig minuten vanaf de ingang. We komen er toch langs en er zitten veel vleermuizen. Daar aangekomen zien we boven het wateroppervlak, dat deze cenote vrij klein is en volledig tussen begroeiing ligt. Hij wordt ook niet als duikingang gebruikt. Met de vele vleermuizen en een zonnestraal heeft dit plekje een spannende sfeer. In het water van de cenote zelf zwemmen wat kleine oranje visjes rond. En die mogen niet op de foto.
Deze visjes zitten alleen op plaatsen waar daglicht kan komen en daarom horen ze niet thuis wat dieper in de grot. Doordat ze duiklampen van vijftig watt waarschijnlijk zien als bewegende plukken daglicht, blijven ze deze volgen en komen ze op die manier mee met duikers. Een of twee visjes krijgt hij nog wel weggewapperd maar vijftien vissen voor zijn camera is teveel. Dus vervolgen we onze weg een klein stukje in het donker, Steve voorop. Je ziet toch wel iets vanwege het invallende licht van de cenote. Na het passeren van een versmalling mogen de lampen weer aan, het licht is dan ver genoeg buiten zicht voor de vissen om te volgen.



We volgen de handsignalen op. Eerst wordt de duiker aangewezen op wie geschoten gaat worden en daarna de plaats van handelen. Dan is het de taak van het model om zonder stof en zonder vernieling tussen de kwetsbare stalactieten te gaan hangen. Als dat gelukt is komen de instrukties zoals iets naar voren of iets zakken. In dat geval lijkt Steve enigszins op een verkeersagent met de mogelijkheid om bewegingen driedimensionaal uit te laten voeren. Het fluitje is vervangen door een ademautomaat.
De nauwkeurigheid waarmee Steve je de positie in laat nemen doet ons vermoeden dat hij voor alle duikers die een fotoshoot door hem laten maken, dezelfde plekjes uitkiest. Als Steve het V-teken geeft mogen we als buddypaar op de foto. Meestal met een kolom ertussen. Sommige plekken doen mij denken aan foto’s die ik in boeken heb zien staan.
Sak Aktun, een deel van de Grand Cenote, wordt veelvuldig gefotografeerd omdat deze grot overal adembenemend mooi is.



Tijdens het maken van de fotoserie gaan alle andere grotduik handelingen gewoon door, meters controleren, geen stof maken, niets afbreken, niet in iemands ogen schijnen met je lamp en de lijn in het oog houden. En dan speciaal voor de foto’s, handsignalen opvolgen, automaat recht in je mond zetten en geen bellen maken. Na elke foto maakt Steve een handgebaar dat lijkt op een kruising tussen de Lee Towers arm en iemand die probeert een buitenboordmotor te starten. Niet met de bedoeling om ons te laten lachen, maar om ons zelfvertrouwen te geven en te laten weten dat de foto gelukt is. Het is niet alleen een prachtige grot maar ook het maken van foto’s kan erg leuk zijn.
Weer aan de oppervlakte gekomen vonden we dit een waardige afsluiting als laatste grotduik.



De volgende dag kregen we de resultaten te zien en Steve zelf was niet echt tevreden. De slaveflitsers hadden niet goed gewerkt waardoor het diepte effect van de grot wat minder is. Wij vonden ze wel mooi en zijn blij dat we het gedaan hebben.

José de Veer